Ik heb me wat terughoudend gevoeld over het publiceren van dit verhaal. Het voelt vrij kwetsbaar ergens. Het is het meest intense en inzichtgevende moment van mijn leven geweest. Meer dan al mijn andere ervaringen tesamen. Mijn terughoudendheid om hiermee naar buiten te treden komt toch vooral door angst voor onbegrip en hierdoor (negatieve) oordelen. Maar ik weet beter en oordelen vanuit angst en onbegrip hoor ik naast me neer te leggen, maar toch. Toch is dit cultureel niet helemaal geaccepteerd. Maar het is ook cultuur die haaks op de vrijheid staat die ons gegeven is voorbij onze angsten. Sommige mensen zullen wellicht wat weerstand voelen met het lezen hiervan. Dat spijt me. Het spijt me voor hen. Ik hoop dat men kan accepteren dat dit is mijn persoonlijke ervaring is. Het is geen promotie of aanbeveling want het was alles behalve entertaining. Het was een waar avontuur “naar binnen” en een zware tocht. Voor mij is was de meest levensveranderende en intense beleving die ik ooit had en me blijvend veranderde op vele vlakken w.o. emotioneel en hoe ik in het leven sta en hoe ik de wereld zie en ook andere mensen. Ik geloof dat het me vooral weer in connectie bracht met moeder aarde. Het één worden. En dit is hoe het begon…
Alle jaren waarin ik als keurige mede-burger werkte als wat meestal neerkwam op internet adviseur, raakte ik meer en meer geraakt door de effecten van de wereld om me heen, het onrecht, humanitair leed en onbenutte alternatieven op zovele fronten. Ik deed niet wat het leven met me voor had. Ik voelde dat ik hiervoor “niet in de wieg gelegd was”. Ik raakte meer en meer gefrustreerd door mensen die gevangen zaten binnen de kaders van, zoals ik zeker ook, rechtlijnig en zwart-wit en ongenuanceerd gedachtengoed. Dat klonk allemaal “logisch” maar deed onrecht aan de aard en waarden van de realiteit die het tot gevolg had. Ik wilde een betere wereld voor iedereen en gunde het ook iedereen. Maar hierom was ik boos en dat vuur voelde ik branden. Want ja, ik was ook lekker logisch. Logisch toch? 😉
Een hoofdstuk kwam tot een einde al wist ik het niet. Een kanteling. Een tipping point was al gepasseerd. Met een WW uitkering zat ik thuis en zaten er een hele boel dingen niet lekker bij me. Ik wilde de oude eenvoudig happy Luc terug. Want ik begon een sjagerijnige zelfvoldane eikel te worden. Maar er was meer; Al het leed in de wereld. Neo kolonialisme en de praktijk van de internationale handel. De Banken en hun business model. De farmaceutische wereld en hun business model. De voedsel, agrarische en biotech industrie en hun business model. De media en hun business model. De wapen industrieën en hun businessmodel. Het hield eigenlijk niet op. Ik werd er niet luchtiger en blijer van. Maar ik wilde méér en méér het naadje van de kous weten van kort gezegd, ALLESSSS…. History, archeologie, oude geneeswijzen, het menselijk lichaam, magnetisme, quantum physics, sub-atomic gold, het universum, oude wijsheden, spiritualiteit, religies, ons brein, filosofieën, realiteit, mythes, truth en nog veel meer, but you get the picture 😉
Ik voelde dat ik terug naar de natuur verlangde en de pracht van die eenvoud en hetgeen dat me te bieden had. Want vanaf jong voelde en wist ik al dat mijn geluk, dicht bij de natuur lag. Want het was bergsport, zeilen of door de natuur trekken of kamperen e.d. dat “zo natuurlijk”, zo recht, goed en echt voelde. Op een bankje in een stad zitten, voelt anders dan in je eentje in het bos zitten… op een berg of deinend op je zeiljacht. Of met een kampvuur bezig zijn of er alleen maar in staren. De lucht die je inademt. Je reactie op de elementen. Eén zijn daarmee. Ik miste het. De waanzin van een corporate bestaan had zich zo helder gemanifesteerd. Dus wat nu?..
Ik kwam op het pad een ruim 4000 jaar oude zielsmedicijn, gemaakt van specifieke amazone lianen en andere planten. Planten uit ruim 40.000 verschillende soorten die een unieke combinatie hebben. Door deze heilige planten werden diepe inzichten verkregen en een verruiming van het bewustzijn. Deze planten dragen naar men zegt, kennis over en de drank wordt dan ook respectvol en ritueel gebrouwen. De symboliek van de klier die je hiermee activeert of die dit natuurlijk aanmaakt bij ieder mens en ook de meeste dieren en sommige planten, is alom en wereldwijd aanwezig, door de eeuwen heen in vooral religieuze iconen. Het hoofd van Buddha, het oog van Horus, de dennenappel op het Vaticaan plein en de staf van de Paus, enfin, legio en de verklaring hiervoor bleef obscuur en verhuld. Ik was er heel benieuwd naar en had tientallen video verklaringen gezien van mensen die dit gedaan hadden. Ik vond ze een soort Buddha-vibe hebben, rustig, helder, vredig.
Ik had tevoren hard aan mijn eigen psyche en emotionele huishouding gewerkt en ben altijd zo eerlijk mogelijk tegen mezelf geweest. Ik stelde mezelf altijd maar één vraag, keer op keer: Waarom?…
Eigenlijk heb ik altijd (buiten mijn carrière dwaalspoor) mijn hart gevolgd. Van trektochten door het hart van Borneo tot de klimmen in de Andes, van ijsklim avonturen in winterse de Alpen tot trektochten in de Himalaya, van zeilen naar de Cariben vanuit Amsterdam tot het volledig omarmen van het krijgen van een lief klein baby meisje, als papa. Alles was in mijn hart.
Het bleek raadzaam, dat als je zo’n ritueel onderging, je er met een bepaalde vraag of verzoek of set vragen aan kon beginnen. Voor mij waren dat een aantal aspecten die ik aan mezelf wilde versleutelen. Ik wilde allereerst af van de “angst voor verlies van controle”. Dit overheerste de meeste negatieve aspecten aan mijn persoonlijkheid, meende ik. Ik wilde ook meer geduld kunnen opbrengen en ik wilde meer inzicht in mijn ego omdat ik altijd “zo lekker in mijn vel zat” en vol van mezelf was. Geduld omdat ik altijd erg oplossingsgericht was en regelmatig moeite had mensen te laten uitpraten. Meer en meer begreep ik wat werd bedoeld met ego en dit was anders dan ik daarvoor begreep. Ik wilde graag meer inzicht in de aard en oplossing hiervan.
Iedereen kreeg een glas met Ayahuasca waarna men weer plaats nam. Deze eerste sessie voelde ik me erg op mijn gemak en kon ik me goed concentreren op mijn vragen. Ik had het gevoel levendig te dromen zonder in slaap te zijn. Het voelde als een prachtige meditatie waarin je ongedwongen vrij visueel je gedachten kon terug-pellen. Na een tweede glas Ayahuasca voelde ik, dat het ondanks mijn bewuste waak-toestand ik, in een meer donkere grotere droom wereld geraakte, het voelde als het universum, die ineens zo helder was dat je zeker wist dat je ergens was waar het onmetelijk in alle maten en schalen en ook tijdsloos was. Het was een complete andere bewustzijnsvorm die een enorme indrukwekkende toestand van geest tot gevolg had. Ik was gewoon niet meer híer. Ik sloot mijn ogen en was gewoon met mijn bewustzijn elders. Not in the world…
Ik was ook niet alleen in díe wereld. Ik was te gast. Ik voelde dat ik in contact was. Ik stelde me voorzichtig de vragen, althans, ik dacht eraan en werd meegevoerd in beeld en emotie en geluid (als in een droom), waarin ik meegenomen werd op reis naar de antwoorden. Eigenlijk ging het vrij snel, althans zo voelde het. Voor mijn gevoel duurde het beantwoorden van mijn initiële vragen heel erg kort waarna er nog uren restten. Mijn initiële vragen waren voor mijn gevoel de eerste vijf minuten beantwoordt. Ik kreeg diep inzicht in mijn emoties en zag mezelf visueel, door de ogen van mijn partner. Ik voelde haar liefde voor me en zag het geduld dat ze opbracht en hoe (naar en vervelend) ik hiermee omging. Dit was erg pijnlijk voor mij en ik merkte veel weerstand bij zulke heldere feedback. Ik liet alle belangrijke personen in mijn leven de revue passeren en liet me meenemen in een hoger bewustzijn tour van mijn emoties en de antwoorden op vragen die ik niet per se stelde maar wel beantwoordt wilde zien. Ik kon wel bewust kiezen waar ik antwoord of eigenlijk inzicht in verkreeg. De soms lastige inzichten deden me beseffen hoezeer ik scheef zat, naar deed en de hoe diepere angsten hier de oorzaak van waren. De paden en routes van mijn aangeleerde emotionele reflexen of Pavlof reacties, toonden mij hun zin en onzin en wat ik werkelijk voelde, welke angsten overbodig en onnodig bleken en hiermee de meeste vertakte angst manifestaties.
Hierdoor kwam ik met complexere vragen met condities, voorwaarden en bijzondere eigenschappen en uitzonderingen, alsof het antwoord dan anders zou zijn. Dat was niet zo (uiteraard) en alleen de uitleg vanuit steeds creatiever uitgangspunt werd het antwoord een langere tocht met alle andere alternatieve uitkomsten, die wellicht het best kon worden omschreven als droom verhaal of reis met nare beelden als visueel uitleg omdat ik er naar vroeg en met hetzelfde antwoord tot gevolg hebbende: Liefde!!!!… Liefde! Liefde…. Alleen liefde bleef overeind. Dat is de enige keuze. Alleen liefde kun je eeuwig laten duren en alleen liefde kan iemand steunen en meegeven of achterlaten. Liefde is de energie en het gevoel en het licht. Alles dat positief was. Hoe kon een plantensapje een “stoere man van de wereld” mij huilend van ontroering in volle overtuiging laten ervaring tot op DNA niveau dat “liefde”, alles is… en het enige dat ik moet geven want de rest is negatief, onnodig want controle bleek ook al niet te bestaan, haha… Liefde is het énige dat ik kan achterlaten op aarde. Mijn enige voetstappen op aarde bestaan uit de liefdevolle intenties en emoties die ik teweeg bracht. Voor mijn dochter, voor mijn geliefden, voor mijn vrienden, voor alles en iedereen.
Hoe kon zo’n bewustwording bestaan? Ik realiseerde me dat alles wat ik geleerd had over derde oog inzicht en kruin chakra activatie en de geactiveerde pijnappelklier hier in actie waren. De overtuigende grootsheid van ervaring en de helderheid van de inzichten zullen me altijd bij blijven.
Ik ontwaarde twee basisemoties waarvan er één liefde was. De enige andere basis emotie is “angst” met al zijn obscene vertakkingen en manifestaties. Angst in de zin van “what if” redenaties en “risico indekkings mechanismen” en andere angsten als boosheid, haat en alles wat negatief is feitelijk, komt hieruit voort.
Zelfliefde zei me eigenlijk niks. Het was ook een beetje een nieuwe term voor me. Net als zovele termen had ik nooit te maken gehad met psychologen, psychiaters, mensen met (jeugd) trauma of hierover gesproken en waar men dan mee worsteld. Ik had er letterlijk geen woorden voor. Mijn vocabulair schoot eenvoudigweg tekort. Maar omdat ik altijd niks voelde bij de vraag, heb ik zelfliefde, stelde ik deze. Ik kreeg twee “Lucs” te zien. Eén met de vraag en één met het antwoord. Een lange fijne knuffel met mezelf kon ik aanschouwen. Ik voelde het . Het was helemaal fijn.
Na maanden lang echt heel veel onderzocht te hebben over zoveel dingen die met onrecht te maken hadden voelde ik wel onrust. Uitbuiting en manipulatie, daar kon ik me echt over opwinden. Maar “ignorance” ook. Wat mensen toelaten is wat er gebeurd. Nooit zijn vrijheden weggegeven. Altijd moest er gevochten worden: stemrechten, gelijke rechten, opheffen van verboden, etc. etc. In een soort pauze zat ik plots op handen en knieen op een strand. Ik keek op mezelf vanuit een hogere positie neer en ik zat tegelijkertijd op het strand. Maar ik kon alleen het strand zien maar wel tussen die twee perspectieven communiceren. “Sla maar” zei de stem op hoogte. Uh, huh? Ja, sla maar. Sla alles er maar uit. Ik voelde wat er bedoeld werd en ik begon het ondiepe water te slaan en voelde het natte zand op mijn vuisten. Ik sloeg erop los en het voelde goed. Ik raakte uitgeput en keek omhoog of het ‘al goed was zo’? Afkeurend kreeg ik de feedback te voelen en weer moest ik door. Ik sloeg er op los en weer de vraag en weer de afkeuring tot ik dacht dat ik bewusteloos neer zou vallen op dat strand, toen pas was het okay. In mijn gevoel daarna realiseerde ik me dit kado. Mijn ruim veertig jaar opgebouwde ‘boosheidjes’, frustraties, onrecht gevoelens, alles had ik eruit kunnen slaan. Ik was op en voelde me uitgeput maar vredig. Het voelde totaal anders. Het zonder alvast te wachten op de bevestiging van je negatieve oordeel, kun je in vrede luisteren, observeren en zo werd deels mijn verzoek ingewilligd, ik wilde graag méér geduld. Intussen realiseer ik me dat oordelen, ook onbewust, erg veel negativiteit met zich mee brengen en vaak ook cultureel ingegeven zijn.
Ik herinnerde me een concept dat me intrigeerde: parallelle universums. Ik zag me verschillende dingen denken, doen, anderen ook en bij elke variatie en keuze werd er een andere realiteit gemanifesteerd. Eerst zag ik in slowmotion deze werking en als schil om schil vlogen de parallelle universums achter elkaar aan als een schil om de aarde heen tot het sneller en sneller ging en er een ‘zoom’-geluid ontstond. Het leek wel een Aum of Om-geluid: ॐ. Maar toen ik onder de indruk was van wat ik nog net kon beseffen maakte deze ॐ -toon, plek in een vrolijk deuntje dat de ervaring van al zijn “zwaarte en diepte” ontnam. De toon loste op in een deuntje alsof het allemaal ook niets uitmaakte en het leven een vrolijk deuntje was. Een dans. Een voorstelling vol keuzes.
Het gevoel van totale ontzetting was de “realisatie” toen ik weer buiten was, dat het hele universum zich in ons bevind. Alles was in mijn hoofd. De onmetelijkheid hiervan was niet te bevatten maar ik was ontdaan. Maar ondertussen geloof ik dat onze hersens een zender als wel een ontvanger zijn.
Ik voelde zo’n intens stralend energetisch gevoel van geluk en dankbaarheid dat me totaal consumeerde en overviel. Ik realiseerde me hoezeer ik dankbaar was voor alles wat ik ooit heb ontvangen en mocht meemaken, alle vriendschappen, een fijn leven, waardevolle liefde en een prachtig persoon als partner die me zo ontzettend lief heeft en uiteraard mijn ongelofelijke dochter. Maar ook mijn moeder die een jaar ervoor een zware beroerte heeft gehad en met wie ik een week later op vakantie zou gaan terwijl ze verlamd is. Ik wilde deze Ayahuasca ervaring daarvoor hebben gedaan in de hoop dat ik haar in haar verlamde staat met alle liefde en geduld zou kunnen verzorgen en als dat minder goed zou gaan, ik niet in paniek of gefrustreerd of met ongeduld zou behandelen. (Dat lukte ook, we hebben samen zo gelachen en meer mensen huilend gezien van ontroering, dan in ons hele leven daarvoor. En toen het wat minder ging kon ik liefdevol rustig blijven, vol begrip en kalm).
De dood heeft me altijd het gevoel gegeven dat ‘t iets is, dat finaal is, dat eindigt. Onze complexe biochemische reactie stopt met het lichaam. Het concept van een leven na de dood, wat de kerk schetste vond ik onmogelijk te accepteren. Maar dit idee dat het eindig is, bestaat niet meer. Ik weet dat ik weer terugkeer. Bewustzijn kent geen einde. Hiermee is ook reïncarnatie zo logisch voor me. Terugkeer naar díe wereld, waarin we één zijn, waar alles licht is, liefde is, waarin alles bestaat dat ooit was en wordt en kon bestaan, tijdsloos. Ik heb dan ook mededogen voor hen die geliefden moeten missen maar mijn ervaring en gevoel zeggen me dat er een verrassing wacht. Iets onvoorstelbaars. Iets hemels waarin alleen jij jezelf moet aanschouwen en je ‘zonden’ onder ogen ziet om lering te trekken uit je tijd hier. Dat gaat vanuit een intens liefdevol perspectief dat het heel heftig maakt. Mijn enige vrees is verzet bij dit idee van anderen vanwege het leed dat het hen mogelijk doet. Ik wens iedereen dit. Die vrede die het brengt. Maar het is niet aan mij. Ik bewandel slechts mijn pad met mijn overtuiging. Afgelopen jaar heb ik weer een (DMT) ervaring gehad die als een “bijna dood ervaring” omschreven kan worden. Licht dat je consumeert en waarin je oplost, zo vredig en liefdevol, woorden schieten tekort en “it just takes your breath away”. Ik geloof dan ook in de bijna dood ervaringen van anderen en DMT ervaringen die vaak in grote lijnen hetzelfde omschrijven. Ik geloof niet in een soort toeval. Het is wederom míjn persoonlijke ervaring. Er wacht geen Petrus; slechts de confrontatie met je eigen (liefde-loze) daden die genoeg weerzin opwekt en die hel is, vanuit zo’n intens liefdevol helder perspectief.
“You are a divine being. You matter, you count. You come from realms of unimaginable power and light, and you will return to those realms.” – Terence McKenna
Ik voelde de inzichten en de hierdoor gemanifesteerde verandering als nieuwe energie-banen door me heen gaan. Ik kreeg te zien dat ik volledig een reset kon krijgen en als een hand om een groot kristal draaide de hand en verbrijzelde het. Ik hoorde en voelde het barsten en knisperen van het kristal. Ik was dat kristal. Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik er aan denk. “Of ik nóg meer verandering wilde”, werd me gevraagd. We konden helemaal terug naar de basis… Door Ayahuasca, de (voor mij) aanwezige intelligentie in de vorm van een soort stem waarmee in communiceerde. 
Ik was al helemaal onthutst en verward over mijn nieuwe gewaarwording en gevoel dat ik dat niet aandurfde. Ik durfde het niet aan om volledig “ont-wikkeld” te worden. Nederig zei ik dat ik het graag even aankijk met mijn vorderingen en inzichten tot nu toe. Ook een laatste glas met extra (Ayahuasca) thee, sloeg ik vriendelijk af toen me de optie me geboden werd. De reis was al zó “bovenaards” of hemels-intens geweest. Als een mier in een discotheek vol felle kleuren en felle en knipperende lichten en geluid, zo allemachtig minuscuul voelde ik me in deze wereld. Het was ook geen happy drug en het was een veeleisende ervaring die diepe indrukken achterliet die mij in ieder geval emotioneel volledig verbouwereerd achterliet. De niet te bevatten grootsheid van “het Goddelijke” liet me realiseren hoe petit en niets betekend ik was op de schaal der dingen. Sommige inzichten en ervaringen waren zo groots dat het me emotioneel helemaal “naakt”, huilend achterliet, in positieve (figuurlijke) zin. De heftigheid en zuiverheid van liefde. Ontwapend, in overgave, in vertrouwen, in liefde… En de mate waarin dit gevoel en de inzichten écht zijn, als concrete waarheid en bouwsteen van bewustzijn, liet me totaal verbouwereerd en ontroerd achter. Als een positieve shell-shock…
Ik kwam die avond thuis bij een liefdevolle, geduldige en begripvolle vriendin die me alle tijd gaf deze meest emotionele, intense en indrukwekkende ervaring ooit te proberen te omschrijven. Wat het me deed (Dankbaarheid), wat het me toonde (Liefde is alles) en hoe ik het heb ervaren (Wereldbeeld veranderend). Het was niet per se een “trip”, maar eerder (abrupte) een afslag van een levenspad waarbij je niet langer jezelf kunt verloochenen door luiheid, manipulaties en andere negativiteit zonder dat helder te voelen en ervaren.
Het heeft me meegegeven emoties van mezelf maar ook van anderen beter te begrijpen en aan te voelen. Waar komt iemand vandaan met wat die zegt. Wat schuilt daaronder? Hoe veel beter zijn mensen te begrijpen en kun je zoveel beter tot communicatie en contact komen. En zo is het nog steeds. Ik kom zo prettig en relatief eenvoudig in positief contact met anderen. Die connecties zijn zo waardevol. Maar ik kan nog steeds “too much” zijn met mijn stelligheid, energie en directe manier van communiceren. Maar oh, wat een verschil en hoe anders is de wereld en hoe anders reageert deze op míj?! Alsof ik toch (weer?) een hele leuke gozer ben 🙂
Ook merk ik dat ik in communicaties altijd de waarheid kan brengen op een manier die (als die waarheid vervelend is) geaccepteerd wordt. Geen short cuts of white lies. Dat voelt goed.
Mijn dieet is onbewust drastisch veranderd. Ik heb mijn voorkeuren merkbaar veranderd “gevoeld”? Ik kon het nooit omschrijven. Ik ben grotendeels vegetarisch geworden. Ik kan niet van mezelf accepteren ook dat ik in een vraaggestuurde economie oorzaak ben van immens dierenleed en de karma die hiermee gepaard gaat. Plus mijn lichaam reageert zo heftig op gezonde voeding. Alsof het me toe roept: Dank je, zodra ik bijvoorbeeld bessen eet of sapjes drink. Ik ben een Hemp-burger gaan produceren om meer bewustzijn te genereren en dit laagdrempelig te introduceren (naast de OplaadFabriek).
Sinds mijn ervaring die in 2013 was, heb ik regelmatig dingen gemanifesteerd gezien die ik een half jaar tevoren uitsprak en hoopte. Een tweede zeilreis naar de Cariben. Deze keer had ik geen geld echter. Maar het werd één van mijn mooiste ervaringen. Ook sprak ik in de Cariben uit dat in een community wonen me erg aantrekkelijk leek. En zonder eigen keuze (behalve ‘ja’ zeggen), werd dit pad waar gemaakt door vriendinnen die me hiertoe introduceerden. Ook dat i.p.v. een kantoorbaan ik fietsend door Amsterdam allerlei klussen had en vrolijk mijn ding deed. Dus, mijn ervaring is, spreek je hoop uit en visualiseer dat. Ik heb het zien uitkomen, al komt het zelden direct herkenbaar tot stand. Meestal is het er al en kun je plots realiseren dat het een feit is. Dus “spell” it out 😉
“Nature loves courage. You make the commitment and nature will respond to that commitment by removing impossible obstacles. Dream the impossible dream and the world will not grind you under, it will lift you up. This is the trick. This is what all these teachers and philosophers who really counted, who really touched the alchemical gold, this is what they understood. This is the shamanic dance in the waterfall. This is how magic is done. By hurling yourself into the abyss and discovering its a feather bed.” – Terence McKenna
Ik zit diep, blijer in mijn vel. Nog steeds heb ik al die eigenschappen of vervelende kenmerken maar deze manifesteren voornamelijk met veel stress. Ik ben nog steeds een persoon met zwakheden, ik faal continu, heb angsten maar ervaar een groot gevoel van dankbaarheid voor alles, voel harmonie en waardering voor de natuur, schoonheid en de mensheid. Ik ben zwak, kan vanuit oordelen (angsten) plots uitvallen tegen mensen die ik lief heb (oordelen). Maar ik voel mijn hart als nooit tevoren en dat klopt vol verwachting van wat komen gaat. Ik wil mijn leven ten volle blijven leven als het me gegeven is. Ik wil een betere vader zijn en een beter, liever persoon. Ik doe mijn best en hoop dat ik hiermee aan mijn eigen verzoek voldoe want het houdt nooit op. Op zoek naar de oude Luc kwam ik een nieuwe tegen. Een “ont-wikkelingsproces” volgde. Ik voel me goed en heel gelukkig. Ik kon in de weken erna in mijn emotie kruipen en mijn tranen de vrije loop geven vanuit een diepe rauwe authentieke geopenbaarde dankbaarheid.
Ik heb het ervaren als een geheel nieuwe ik, een tweede kans op leven (ervaren), in één lifetime. Bijna alle emoties voelen echt anders en dat is toch wie je bent en soms snap ik zelfs niet wat ik voel. Ik geloof in ieder geval dat dit super waardevol voor me is.
Ook realiseerde ik me dat ik slechts onzinnige dingen gedaan had op de grote schaal der dingen. De wereld werd niet beter of mooier omwille van mij, buiten mijn (liefde voor mijn) dochter. Liefde als basis te nemen voelt goed. Iets terug doen voelt goed. Je eigen ‘natuur’ en je eigen lijf en geest een liefdevolle kans bieden zich zelfbewust te maken, te herstellen en/of positief te ontwikkelen, daar sta ik voor. Natuurlijk jezelf zijn is alles.
Vele vrienden vonden mijn verandering lastig en konden “er niks mee”. Ik kende niemand die het ooit had gedaan (intussen tientallen). Dus ik had geen klankbord, buddy of andere raadgever. Het was soms pijnlijk en vooral héél erg eenzaam. Vooral “voelde ik veel” en voelde me vooral ver afdrijven. Ik zag iedereen zó worstelen met zijn of haar pijn. Het was erg lastig voor me om me hiervoor af te sluiten. Ik voelde me alleen en probeerde mijn plannen op te pakken en mijn zeiljacht voor te bereiden op een tocht naar de Cariben. Met elementaire zaken bezig zijn en dicht bij de natuur zijn op die manier, voelde erg goed. Er kwamen veel nieuwe prachtige mensen in mijn leven, dat had ik niet verwacht of zien aankomen. Ook meer op dezelfde frequentie. Intussen hersteld het contact met ouwe maatjes wel maar is dit ook een proces dat lastig is te aanschouwen als een maatje voor je gevoel alles verliest qua zekerheden zonder zich schijnbaar druk te maken, begint te “zweven” en ook nog vegetariër is geworden. Lange tijd kon ik me alleen in metaforen uitdrukken als ik het over mijn ervaring had omdat woorden me te kort schoten. Dus dat dat lastig lag bij vrienden die me lang kenden als “de oude Luc”, kan ik me inleven. Ik denk dat het voor vele mensen om heen een behoorlijke intensieve uitwerking heeft gehad.
Mijn les? Liefde is het antwoord ongeacht de vraag. Waarom voel ik dat soms dan niet? Je bent de ruis op je eigen zender. De vlekken op je eigen lens. Alleen je hersenspinsels maken het je wat lastiger. Was dit echt nodig? Persoonlijk denk ik dat dit me enorm geholpen heeft. Ik had nooit iets met therapie of kende niemand die dat ooit kreeg of gaf maar toen ik weg liep die avond na die ervaring voelde het als 10.000 uur therapie op één avond. En ja, na afloop voelde ik me onmetelijk verlicht van alle stress, negativiteit, boosheid en frustratie en onzekerheid die ik mezelf allemaal aangedaan had over vele jaren. Loslaten, dankbaarheid en het “nu” zijn key in mijn geluk.
Ik hoop wat terug te geven want ik kan mezelf alleen maar voorstellen, positieve dingen
te doen. Iets dat bijdraagt. Iets dat heelt. Ik leer veel en leer vooral veel van anderen. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik me realiseer dat niet iedereen is zo’n leven gegund als ik. Ik kan alleen maar mijn best doen om mijn tijd op aarde iets achter te laten dat zinvol en liefdevol is. Want dat is mijn antwoord en dit is mijn leven. En daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor. What a trip! 😉
P.S. Mocht je nog meer willen weten over DMT of Ayahuasca, dan is dit een documentaire over het eerste wetenschappelijk onderzoek hierover. Een aanrader 😉
DMT – The Spirit Molecule
De OplaadFabriek 
You must be logged in to post a comment.